Сочинение «Золотой Птах»

Привет! Понимаю запрос как «нужно сочинение на тему “Залаты птах” (беларуская мова)». Ниже — короткий план и сам текст. Подойдёт для школьного ответа.

План

1. Уступ: хто такі залаты птах і чаму ён з’явіўся ў маім жыцці.

2. Асноўная частка: сустрэча з птахам, выпрабаванні і выбар героя.

3. Вынік: што змянілася ўва мне пасля гэтай гісторыі, галоўная думка.

Сачыненне «Залаты птах»

Кажуць, што казка прыходзіць да таго, хто яшчэ ўмее глядзець на свет шырока раскрытымі вачыма. Аднойчы ўвечары, калі сонца ўжо гасілася над дахамі і неба лілося мёдам, я ўбачыў яго — залатага птаха. Ён не шумеў крыламі і не шукаў славы: проста сеў на край майго падваконня і асвяціў пакой цёплым святлом, нібы свечка ў цёмнай царкве.

«Навошта ты прыйшоў?» — спытаў я шэптам. Птах схіліў галаву і быццам адказаў позіркам: «Каб нагадаць пра тое, што табе ўжо вядома, але забыта». Я зразумеў: ён — знак надзеі, памяці і веры ў сябе.

На наступны дзень я пайшоў у лес, дзе, як распавядалі старыя, згубіўся некалі шлях да крыніцы, што вяртае чалавеку смеласць. Залаты птах ляцеў крыху наперадзе, не даючы падказак, але і не пакідаючы. У лесе мяне чакалі тры выпрабаванні.

Спачатку — сцежка з люстэркаў. У кожным я бачыў сябе: стомленага, раздражнёнага, абыякавага. Хацелася адступіць, але птах лёгка дакрануўся да шкла дзюбай — і я ўбачыў яшчэ адзін адбітак: з вачыма, у якіх гарэў маленькі агеньчык. Я ішоў далей, трымаючыся гэтага агеньчыка.

Другое выпрабаванне — мост над безданню сумневаў. Ён хістаўся ад кожнай маёй думкі: «Не атрымаецца», «не варта пачынаць», «усе смяюцца». Тады птах паклаў на дошкі сваё залатое пяро, і мост быццам стаў цяжэйшы, трывалейшы. Я зразумеў: адно ўпэўненае рашэнне робіць шлях надзейным.

Трэцяе — вароты маўчання. Каб прайсці, трэба было назваць тое, што даражэй за ўсё. Я доўга маўчаў, пакуль не сказаў: «Праўда». Вароты адчыніліся, і перад намі заблішчэла крыніца. Вада была празрыстай, як ранішні змрок перад світанкам. Я напіўся — і пачуў у сабе роўную, ціхую моц, нібы ўнутры заспяваў невядомы хор.

Калі мы вярнуліся ў горад, птах сядаў ужо на край іншага акна — там плакаў хлопчык, якому не хапала смеласці папрасіць прабачэння. Я зразумеў: залаты птах прылятае да кожнага, хто гатовы слухаць. Ён не вырашае за нас, але нагадвае, што ў кожным ёсць святло, якое нельга тушыць бытавым ветрам.

З таго дня, калі мне становіцца цяжка, я шукаю ў кішэні невялікае залатое пяро — не сапраўднае, а ўяўнае. Яно нагадвае: праўда мацней за страх, выбар мацней за сумнеў, а надзея хутканогая, як птах. І пакуль я памятаю пра гэта, мой уласны «залаты птах» заўсёды недзе побач — у маім сэрцы.