Напішыце легенду пра Гомель на беларускай мове.

Прывітанне! Калі шукаеце легенду пра Гомель на беларускай — вось мой падрабязны адказ як ад звычайнага карыстальніка супольнасці.

Каротка пра сутнасць

У народных паданнях назва «Гомель» тлумачыцца па-рознаму: ад імя чалавека (Гом, Гомій), ад гуку «гоману» (шуму) над Сожам, ад старажытнага сігнальнага рага — «гома», а яшчэ ад невялікага ручая, што нібыта зваўся Гам’юк/Гом’юк. Усе версіі круцяцца вакол аднаго: людзі пачулі «гом», «гоман» — і назва прыжылася.

Тры найбольш вядомыя версіі-паданні

1. Паданне пра вартавога і «гом»
   Кажуць, у даўніну на высокім беразе Сожа стаяў вартавы. Падчас небяспекі ён трубіў у раг — гом. Гук ляцеў над лесам і вадой, збіраў людзей на дапамогу. Там, дзе часцей за ўсё чуваць было той раг, людзі і заснавалі паселішча. Маўляў, «дзе гом — там і людзі», так і прыляпілася: Гом-ель → Гомель.

2. Паданне пра ручай Гам’юк
   Па іншай версіі, на месцы будучага горада зліваліся ў Сож некалькі крыніц і ручаёў. Адзін, асабліва шумлівы, зваўся Гам’юк (ці Гом’юк). Паступова наваколле пачалі называць «на Гам’юку», «к Гам’юку», і з часам гэта ператварылася ў больш зручнае Гомель.

3. Паданне пра гоман і кірмаш
   Таксама людзі пераказваюць, што калі на высокіх берагах пачалі збірацца рыбакі і рамеснікі, тут заўсёды стаяў гоман — смех, таргі, песні. Падарожныя казалі: «Едзем туды, дзе гоман — у Гомель». Маўляў, сама назва — ад шумнага жыцця на беразе Сожа.

Аўтарская пераказ-легенда (караценькая, «для душы»)

Даўным-даўно, калі Сож толькі прачынаўся ад веснавой паводкі, малады вартавы Гомій начаваў на ўзвышшы. З ім быў толькі раг — гом, што бацька пакінуў «каб гук захоўваў людзей». Адной цёмнай ночы, калі туман лёг, як воўна, на ваду, з лесу выйшлі чужынцы. Гомій задрыжаў, але трызну не прызнаў: падняў раг і выдыхнуў у яго ўсю сваю смеласць. Гук пайшоў па вадзе, як срэбраны круг, і падаўся да вёсачак ніжэй па плыні. Загарэліся агні, забразгаталі веслы — людзі прыйшлі. Адбілі напад, падзякавалі юнаку і сказалі: «Тут нам стаяць і жыць, дзе гук нас збірае». На тым месцы і ўмацавалі паселішча, а ў памяць пра той выратоўчы гук і вартавога пачалі называць яго Гомелем. Потым мова падшліфавала — так і стаў Гомель.

Чым добра памятаць

• Усе версіі — легенды, не строгая гісторыя.

• Агульны матыў — гук/гоман над Сожам і месца збору людзей.

• Для школьнага ці краязнаўчага аповеду можна смела карыстацца любой з гэтых версій або іх прыгожа злучыць.

Калі патрэбна, магу адаптаваць легенду для школьнай інсцэніроўкі ці зрабіць кароткі «вусны переказ» на 1–2 хвіліны.