Напішы сачыненне-апісанне на тэму «Мая любімая пара года». У прыклад вазьмі зіму. Аб’ём — дзве з паловай старонкі. На беларускай мове.

Мая любімая пара года — зіма

Зіма — гэта дзіўны і цудоўны час, калі ўсё навокал ператвараецца ў сапраўдную казачную краіну. Калі прыходзіць халодная пара года, зямля апранаецца ў белае снежнае покрыва, дрэвы стаяць у срэбным убранні, а паветра напоўнена асаблівым спакоем і чыстасцю. Мне заўсёды здаецца, што ў гэты час прырода адпачывае, каб набрацца сіл перад вясной, а людзі нібыта становяцца бліжэй адзін да аднаго — бо зіма злучае ўсіх у цёплых хатах, каля печы ці каляднай елкі.

З самага дзяцінства зіма выклікае ў мяне толькі самыя прыемныя ўспаміны. Я памятаю, як мы з сябрамі бегалі на вуліцу, каб зляпіць вялізнага снегавіка або пабудаваць снежную крэпасць. Нашы шчокі гарачыліся ад марозу, а рукавіцы пакрываліся лёдам, але гэта зусім не перашкаджала — наадварот, было весела і цікава. Мы з’яўляліся дадому стомленыя, але шчаслівыя, а маці заўсёды сустракала нас кубкам гарачага чаю і духмянымі аладкамі. Гэтыя зімовыя вечары ў сямейным коле я памятаю асабліва добра: звон лыжак у кубках, ціхія размовы і мяккае святло настольнай лямпы стваралі атмасферу цяпла і ўтульнасці, якой так не хапае ў іншыя поры года.

Асабліва прыгожа зіма выглядае ў лесе. Калі раніцай выйсці на сцежку, дзе ніхто яшчэ не прайшоў, чуецца толькі цішыня, перапыненая рэдкім трэскам галін. Сонца асвятляе сняжынкі, і яны блішчаць, як маленькія крышталі. Паветра чыстае і празрыстае, дыхаецца лёгка. Нават простае дыханне пакідае за сабой белы воблачак пары — нібы чароўнае дыханне зімы самой. Часам здаецца, што ты трапіў у казку, дзе ўсё застыла ў спакоі і гармоніі.

Яшчэ адна асаблівасць зімы, якую я люблю — гэта святы. Каляды і Новы год прыносяць у кожны дом радасць, чаканне цуда. Людзі ўпрыгожваюць ёлкі, запальваюць агеньчыкі, падрыхтоўваюць падарункі для родных і сяброў. У гэты час нават дарослыя становяцца крыху дзецьмі — вераць у цуд, усміхаюцца без прычыны, жадаюць адзін аднаму шчасця. Я таксама люблю гэты перыяд за тое, што ён напаўняе душу цеплынёй і надзеяй. Калі на вуліцы цёмна і марозна, у хатах гарыць святло, гучыць музыка і смех — і адразу становіцца цёпла на сэрцы.

Зіма — гэта і час спорту, руху, здароўя. Я вельмі люблю катацца на каньках і лыжах. Калі спускаешся з горкі, адчуваеш сапраўдную свабоду, нібы лётаеш. Снег ляціць у твар, шчокі палаюць, а ўнутры — адчуванне поўнага шчасця. Пасля такіх прагулкаў нават просты чай здаецца самым смачным у свеце.

Зіма таксама вучыць нас цярплівасці і ўменню бачыць прыгажосць у спакоі. Калі глядзіш на замерзлае возера ці на сняжынку, што павольна падае на зямлю, пачынаеш разумець, што прырода жыве ў сваім рытме. Усё мае свой час: зараз — адпачынак і цішыня, але ўжо неўзабаве прыйдзе вясна і ўсё ажыве. Гэтае разуменне дапамагае мне прымаць жыццё такім, якое яно ёсць, і быць удзячным за кожную яго хвіліну.

Многія людзі не любяць зіму за холад і кароткія дні, але для мяне гэта — не недахоп, а частка яе хараства. Бо без халодных ранкаў не было б так прыемна вяртацца ў цёплую хату. Без кароткага дня не было б такой асаблівай зімовай ночы — ціхай, глыбокай, з мільёнамі зорак на небе. Зіма — гэта не проста пара года, гэта стан душы, які дорыць спакой, раўнавагу і магчымасць пабыць з сабой.

Кожная зіма прыносіць свае маленькія цуды. Адзін раз я назіраў, як на досвітку ўсё навокал пакрылася інейным срэбрам — дрэвы, травінкі, нават паркан. Сонца толькі ўздымалася, і ўвесь свет зіхацеў, як у сне. У той момант я зразумеў, што няма нічога больш прыгожага, чым прырода ў сваёй цішыні. Менавіта за гэта я і люблю зіму — за яе спакой, гармонію і ўменне нагадваць, што прыгажосць часта схаваная ў самых простых рэчах.

Заключэнне

Зіма — мая любімая пара года. Яна дорыць мне адчуванне цуду, вяртае ў дзяцінства і дае магчымасць адчуць сапраўдную магію прыроды. Калі вакол белы снег, калі ў паветры чуваць лёгкі звон марозу, а ў душы — спакой і радасць, я разумею, што гэтая пара года мае асаблівае значэнне. Зіма — гэта не проста холад і снег, гэта час, калі сэрца напаўняецца цяплом, а свет здаецца крыху дабрэйшым. І таму кожны раз, калі першыя сняжынкі пачынаюць падаць на зямлю, я ўсміхаюся — бо ведаю: прыйшла мая любімая зіма.